Pracownikom sektora prywatnego w ciągu roku przysługuje 10 dni świątecznych. Są to dni wolne od pracy, za które pracodawca ma obowiązek zapłacić.
Do 15 grudnia każdego roku Pracodawca ma obowiązek przekazać i umieścić w siedzibie firmy informacje o dniach świątecznych przypadających na kolejny rok.
W celu umożliwienia pracownikom skorzystania z dnia świątecznego przypadającego na dzień nieaktywności firmy, Pracodawca ustala dzień zastępczy. Ten dzień uzyskuje status dnia wolnego od pracy i płatnego.
Informacja o wszystkich dniach powinna być przekazana pracownikom.
Chociaż prawo z zasady zabrania pracy w dzień świąteczny, to jednak przewiduje, że tam, gdzie praca jest dozwolona w niedziele, jest ona dozwolona również w dni świąteczne. Mowa jest o niektórych sektorach w których
ustawa o pracy z dnia 16 marca 1971 r. nakłada obowiązek odpoczynku w niedzielę, ale dla niektórych czynności, w niektórych sektorach lub w niektórych okolicznościach przewiduje wyjątki.
Pracownikom sektora prywatnego w ciągu roku przypada 10 dni świątecznych. Są to dni wolne od pracy, za które pracodawca ma obowiązek zapłacić.
O jakich dniach mówimy:
1 stycznia,
Poniedziałek Wielkanocny,
1 maja (Święto Pracy),
Święto Wniebowstąpienia Pańskiego,
Wielki Poniedziałek,
21 lipca (święto narodowe),
15 sierpnia (Święto Wniebowzięcia NMP),
1 listopada (Dzień Wszystkich Świętych),
11 listopada (Dzień Rozejmu),
25 grudnia (Boże Narodzenie).
Więcej info na stronie: